ಮಕ್ಕಳ ಒಲವಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದೇ ದಾರಿ

ಬಿ.ಎಂ. ರೋಹಿಣಿಯವರ ಆತ್ಮಕಥಾನಕ ಧಾರಾವಾಹಿ

ದೀಪದಡಿಯ ಕತ್ತಲೆ - ಅಧ್ಯಾಯ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು

ಸೇಕ್ರೆಡ್ ಹಾರ್ಟ್ಸ್ ಬಾಲಿಕಾ ಪ್ರೌಢಶಾಲೆಯ ಮುಖ್ಯೋಪಾಧ್ಯಾಯಿನಿ “ಒಂದು ಖಾಲಿ ಹುದ್ದೆ ಇದೆ ಬಾ” ಎಂದ ಕೂಡಲೇ ನಿಂತ ನಿಲುವಿಗೇ ಸರಕಾರೀ ಶಾಲೆಯ ಹುದ್ದೆಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡದೆ ಓಡಿ ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡವಳು ನಾನು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಸರವೂ ಉದ್ವೇಗವೂ ಆಗ ನನ್ನಲ್ಲಿತ್ತು. ಸರಕಾರೀ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಜೊತೆಯಾಗಿದ್ದರು. ಈಗ ಇಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಮಾತ್ರ. ಅಲ್ಲಿನ ಗೌಜು, ಗದ್ದಲ, ಲವಲವಿಕೆಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಮಾಯ. ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮಿಲಿಟರಿ ಶಿಸ್ತಿನಿಂದ ಇಲ್ಲಿನ ತರಗತಿಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಸಿಸ್ಟರುಗಳು ರೂಢಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಕಾನೂನುಗಳು ನಮಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ನಾವು ಅದನ್ನು ಮೀರಿ ವರ್ತಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಶಿಸ್ತು ಕಲಿಕೆಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ಪ್ರಯೋಜನವಾದದ್ದು ನಾ ಕಾಣೆ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಬರೀ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೇ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ದರ್ಪ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಶಿಕ್ಷಕಿಯರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದುದರಿಂದ ಈ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಹೆತ್ತವರು ನಮಗೇ ಗುತ್ತಿಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಅಧಿಕಾರ ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು.

೭೦ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ನಾವು ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ವರ್ತಿಸಿದ ರೀತಿಯನ್ನು ಈಗ ನೆನೆಯುವಾಗ ನಮ್ಮ ಮೂರ್ಖತನದ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಏಳನೆಯ ತರಗತಿಗೆ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಪರೀಕ್ಷೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾವು ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ಏಳನೆಯ ತರಗತಿಯ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೆವೇನೋ ಎಂದು ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತೀ ದಿನ ಸಂಜೆ ಆರೂವರೆಯವರೆಗೂ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಠ ಓದಿಸಿ ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರಗಳನ್ನು ಬಾಯಿಪಾಠ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಡಾ. ಸುಕುಮಾರ ಗೌಡರು `ಮುಕ್ಕುವುದು, ಕಕ್ಕುವುದು, ಹೆಕ್ಕುವುದು' ಎಂಬ ಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಟೀಕಿಸಿ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆದರಲ್ಲಾ ಅದು ನಮ್ಮಂತಹ ಶಿಕ್ಷಕರ ಅಧ್ಯಾಪನದ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಕಂಡೇ ಇರಬೇಕು. ಸಂಜೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಬಾಯಿಪಾಠ ಮಾಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ನಾವೇ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ಒಂದು ವೇಳಾಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಮಾಡಿ ಇಂತಹ ದಿನ ಇಂತಹ ಪಾಠವೆಂಬ ಶಿಸ್ತಿಗೆ ಬದ್ಧರಾಗಿ ಸಂಜೆ ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪಾಠ ಮತ್ತು ಗಣಿತ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟವಾದುದರಿಂದ ಆ ಪಾಠದ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ಹೆಚ್ಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಮ್ಮ ವಶದಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಉಳಿದ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪಾಠದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಕನಿಷ್ಠಗೊಳಿಸಿದರೆಂಬ ಅಸಮಾಧಾನ ಉಂಟಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರೊಳಗೇ ವೈಮನಸ್ಸು ಉಂಟಾದ ಘಟನೆಗಳೂ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾವು ಶಿಕ್ಷಕಿಯರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಎಲ್ಲರೂ ಪಾಸಾಗಬೇಕೆಂಬ ಸದಾಶಯವಿದ್ದುದು ಹೌದಾದರೂ ಶಿಕ್ಷಣದ ನಿಜವಾದ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಡೆಗಣಿಸಲಾಗಿತ್ತು ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಶ್ನಾಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಹಿಂದಿ ಪದಗಳನ್ನೇ ಮಕ್ಕಳು ಉತ್ತರಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಾಗಿ ಬರೆದುದನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನಾನು ದೊಡ್ಡ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಆರ್ಭಟಿಸಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರೆ, ಮಕ್ಕಳ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿದ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಭಯವು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಪ್ಪುಗಳು ಪುನರಾವರ್ತನೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಕಂಡೆ. ಭಯರಹಿತ ಮುಕ್ತ ವಾತಾವರಣವಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಏನನ್ನಾದರೂ ಸಾಧನೆ ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಯು ಹುಟ್ಟಬಹುದೆಂದು ಕ್ರಮೇಣ ನನಗೆ ಮನವರಿಕೆಯಾಗತೊಡಗಿತು.

ಏಳನೇ ತರಗತಿಯ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದ ಬಳಿಕ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒಟ್ಟು ಸೇರಿಸಿ ನಾನೊಂದು ವಿನಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನೀವು ಬಯಸುವ ಶಿಕ್ಷಕಿ ಹೇಗಿರಬೇಕು? ಶಿಕ್ಷಕಿಯರ ಯಾವ ಗುಣಗಳು ನಿಮಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಗುತ್ತವೆ? ಅವರ ಯಾವ ವರ್ತನೆಗಳು ನಿಮಗೆ ದುಃಖವುಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ? ಪಾಠ ಕಲಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ಯಾವ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೀರಿ? ಹೆತ್ತವರು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಹೇಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುತ್ತಾರೆ? ಹೆತ್ತವರು ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ಗುಣಗಳು ಯಾವುವು? ಹೀಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಅವರು ತಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಬರೆದು ತಿಳಿಸಲು ಹೇಳಿದೆ. ಪತ್ರದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರು ಹಾಕಬಾರದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ನೀವು ಬರೆದ ವಿಷಯಗಳು ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ನಾನು ಜಾಗ್ರತೆ ವಹಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ನಾನು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನಂಬಿಸಿದೆ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ವಿಶ್ವಾಸವಿಟ್ಟು ಬರೆದ ಪತ್ರಗಳು ಹೇಗಿದ್ದುವೆಂದರೆ ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವ ಶ್ರೇಷ್ಠ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲೂ ಕೂಡಾ ಈ ಮಕ್ಕಳು ನೀಡಿದಷ್ಟು ಸಮರ್ಪಕವಾದ ನ್ಯಾಯ ತೀರ್ಮಾನ ಸಿಗಲಾರದು. ೧೨-೧೩ ವರ್ಷದ ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಬರೆದ ಪತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ನಾವು ಯಾರೂ ಈ ವೃತ್ತಿಗೇ ಅರ್ಹರಲ್ಲವೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಹುಡುಗಿಯರು ಬರೆದ ಕೆಲವು ಪತ್ರಗಳು ನನಗೆ ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ. ಒಬ್ಬಳು ತನ್ನ ಮನೆಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು, ಅಲ್ಲಿನ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಸಹಿಸಿ ಸೋತಿದ್ದಳು. ನನ್ನ ಮನೆಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದ ವಾತಾವರಣ ಸಿಗಬಹುದೆಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿ ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದರೆ ಇಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ರೀತಿಯ ವಾತಾವರಣ ನೋಡಿ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಓಡಿಹೋಗೋಣ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮನ ಮುಟ್ಟುವಂತೆ ಬರೆದಿದ್ದಳು.

ಕೆಲವು ಹುಡುಗಿಯರು ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು ಇಂಟರ್‌ವೆಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಚಾ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಆಕ್ಷೇಪವೆತ್ತಿದ್ದರು. ನಿಮಗೆ ಮಾತ್ರ ಹಸಿವೆಯಾ? ನಮಗೆ ಹಸಿವಿಲ್ಲವಾ? ನೀವು ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಹೋಗಿ ವಿರಾಮದಲ್ಲಿ ಚಾ ಕುಡಿಯುವಾಗ ನಿಮಗೆ ನಾವು ಯಾಕೆ ನೆನಪಾಗುವುದಿಲ್ಲ? ಸಾಯಂಕಾಲ ನಾವೇ ಕ್ಲಾಸ್‌ರೂಂ ಗುಡಿಸಬೇಕು, ಒರಸಬೇಕು ಎಂದು ಡ್ಯೂಟಿ ಹಾಕುತ್ತೀರಲ್ಲಾ? ಅದು ನಿಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸು ಎಂದಾದರೆ ನೀವ್ಯಾಕೆ ಗಂಟೆಯಾದ ಕೂಡಲೇ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತೀರಿ? ನಿಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸನ್ನು ಶುಚಿಗೊಳಿಸುವ ಹೊಣೆ ನಿಮ್ಮದೂ ಅಲ್ಲವೇ? ನಾನು ಓದಿ ಮೂಕವಿಸ್ಮಿತಳಾದ ಒಂದು ಮಾತು ಇದ್ದದ್ದು ಸೌಮ್ಯ ಸ್ವಭಾವದ ಬುದ್ಧಿವಂತ ಹುಡುಗಿಯ ಪತ್ರದಲ್ಲಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಆಕೆ ``ನಾಯಿಗಳು ಮರಿಗಳನ್ನು ಹೆತ್ತು ಬಿಸಾಡಿದ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ನನ್ನನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಕಲು ಶಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದವರು ಯಾಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸಬೇಕಿತ್ತು? ನನಗೆ ಪುಸ್ತಕ, ಪೆನ್ನು ಕೊಡಿಸಲು ಶಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದವರು ಶಾಲೆಗೇಕೆ ಕಳಿಸಬೇಕು? ನನಗೆ ಕಲಿಯುವುದೇ ಬೇಡ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ'' ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದಳು. ಈ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮನದ ಕಹಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯಾರಲ್ಲಾದರೂ ಹೇಗಾದರೂ ಹೊರಗೆ ಹಾಕಬೇಕೆಂಬ ಒತ್ತಡ ಒಳಗಿಂದಲೇ ಇತ್ತು. ಬರೆಯಿರಿ ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳಿದ ಕೂಡಲೇ ಅವು ಹಸಿ ಹಸಿಯಾಗಿ ಹೊರಗೆ ಬಂದಿದ್ದುವು. ಶಿಕ್ಷಕಿಯರನ್ನು ಶಪಿಸಿದ, ಕೆಟ್ಟ ಪದಗಳಿಂದ ಬೈದ ಮಕ್ಕಳೂ ಇದ್ದರು. ಹಾಗೆಯೇ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದವರೂ ಇದ್ದರು. ನನಗೆ ಅವರು ಕಂಡ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರ ಕೆಟ್ಟ ಮುಖಗಳು ಯಾವುವೆಂದು ತಿಳಿಯುವ ಹಂಬಲವಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಮಕ್ಕಳು ಯಾವುದೇ ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ ಬರೆದು ತಿಳಿಸಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಮೆದುಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಿದ ಕಳೆ ಕೊಳೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆದು ಶುದ್ಧಗೊಳಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸಿದವರು ಈ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು. ನನ್ನ ಮಾತು, ವರ್ತನೆಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಮೇಣ ಬದಲಾವಣೆಯಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆಸುವ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಪ್ರತೀ ವರ್ಷ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪ್ರತೀ ವರ್ಷವೂ ನಮ್ಮ ದುರ್ಗುಣಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹೇಳತೊಡಗಿದಾಗ ನಾವು ಬದಲಾಗದೇ ನಿರ್ವಾಹವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಯಾವ ಕಾಲದ ಮಕ್ಕಳೇ ಆಗಿರಲಿ, ಅವರ ತುಂಟತನ, ಮುಗ್ಧತೆಗಳು ಒಂದೇ ರೀತಿ ಇರುತ್ತವೆ. ದೊಡ್ಡವರೆಂದು ಬೀಗುವ ನಮ್ಮ ಸಣ್ಣತನದ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ನಾಚಿಕೆಪಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಮಕ್ಕಳು ನನ್ನ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚರಣೆಗೆ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಹಣ ಸಂಗ್ರಹ ಮಾಡಿ ಆಚರಿಸುವ ಕ್ರಮವಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ಬಡ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯೊಬ್ಬಳು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಬರೆದಿದ್ದಳು. ಮರುವರ್ಷದಿಂದ ನಾವು ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚಣೆ ಮಾಡುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟೆವು. ಮಕ್ಕಳು ಮನೆಯಿಂದ ಒಂದು ಹೂ ತಂದರೆ ಸಾಕು, ಅದನ್ನು ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ನೀಡಿ ಶುಭ ಹಾರೈಸಿ ಎಂದೆವು. ಈ ಕ್ರಮವನ್ನೂ ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಮಕ್ಕಳು ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಗುಲಾಬಿ ಹೂ ತರುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿಯಂತೂ ದೊಡ್ಡ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಚೆಂಡನ್ನೇ ತಂದಿದ್ದಳು. ತಾಯಿ ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಅದರ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ವಿಚಾರಣೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಅವಳೇ ಮನೆಯಿಂದ ಹಣ ಕದ್ದು ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಚೆಂಡು ತಂದಿದ್ದಾಳೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆ ಕ್ರಮವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಶಿಕ್ಷಕಿಯರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಂತಹ ಅಡ್ಡದಾರಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದಾಗ ಆ ದಾರಿಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಯಿತು. ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ನಾನು ಮಕ್ಕಳ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಬೇಕಾದ ದಾರಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದೆ. ಶಿಕ್ಷಕಿಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಅವರು ಕಲಿಸುವ ಪಾಠವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೆಂಬ ಸತ್ಯ ಮನದಟ್ಟಾಯಿತು. ನಮಗೆ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರಿಗೆ ಜಾಣಮಕ್ಕಳು, ಪಾಠದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಳಿದ ಮಕ್ಕಳು, ತುಂಟ ಮಕ್ಕಳು ಯಾವ ಕಾನೂನು ಶಿಸ್ತುಗಳಿಗೂ ಬಗ್ಗದ ಮಕ್ಕಳು, ತೀರಾ ಬಡ ಮಕ್ಕಳು ಇವರೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ನೆನಪಿನ ಕೋಶದಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಉಳಿದ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಮುಕ್ತ ಹೃದಯದಿಂದ ತಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದಾರಲ್ಲಾ ಅವರು ಮನಸ್ಸಿನ ಭಿತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತ ಚಿತ್ರವಾಗಿ ರೇಖಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಒಲವನ್ನು ಗಳಿಸಲು ಯಾವ ಶಾರ್ಟ್‌ಕಟ್ ದಾರಿಗಳೂ ಇಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಮಾತೃಹೃದಯದ ಮಮತೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಕು. ಅದು ವೃತ್ತಿಜೀವನಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗದೆ ಜನ್ಮಪೂರ್ತಿ ನಾನು ಮರೆಯದಂತಹ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅವರು ಉಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಖಲೀಲ್ ಗಿಬ್ರಾನ್ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ : ``ಬದುಕು ಒಂದು ಮೆರವಣಿಗೆಯಂತೆ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆಯುವವನು ಇದರ ವೇಗ ತುಂಬಾ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು ಎಂದು ಹೊರಗೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ. ವೇಗವಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವವನು ಇದರ ವೇಗ ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ಹೊರಗೆ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತಾನೆ''. ಹೌದು, ನನ್ನ ಶಿಕ್ಷಕ ವೃತ್ತಿಯ ಬದುಕಿನಲ್ಲೂ ನಾನು ವೇಗವನ್ನೂ ನಿಧಾನವನ್ನೂ ಸಮಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಸಂಯಮದ ಪಥ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಮ ಪಥದಲ್ಲಿ ಸಾಗುವುದನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ.

ಮುಂದುವರಿಯಲಿದೆ