ಈಶಾವಾಸ್ಯದ್ದು ಬರಿಯ ತಾಳಮದ್ದಳೆಯಲ್ಲ

ಕೃಷ್ಣಪ್ರಕಾಶ ಉಳಿತ್ತಾಯರ ಮನೆ - ‘ಈಶಾವಾಸ್ಯ’. ಇದು ಮಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಸುಮಾರು ಹನ್ನೆರಡರಿಂದ ಇಪ್ಪತ್ತು ಕಿಮೀ ವರೆಗೆ ಹಲವು ಸಾಧನಾಪಥಗಳಿರುವ ಉಳಾಯಿಬೆಟ್ಟು, ಪೆರ್ಮಂಕಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇದನ್ನು ನಾನು ಐದು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಸೈಕಲ್ ಸರ್ಕೀಟಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿ ಹಿಡಿದದ್ದು ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇದೆ (ಫೇಸ್ ಬುಕ್: ೧೭-೩-೧೯, ಸೈಕಲ್ ಸರ್ಕೀಟ್ ೪೬೦). ಅಂದು ಉಳಿತ್ತಾಯರು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲೇ ತಾವು ನಡೆಸಿದ್ದೊಂದು ತಾಳಮದ್ದಳೆ ಪ್ರಯೋಗದ ಉಲ್ಲೇಖ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಆ ಹೆಮ್ಮೆಯಲ್ಲಿ ‘ನನ್ನದು’ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ

ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಲೋತ್ಕರ್ಷದ ಹೊಳಹಿತ್ತು. ಆಗ ಸಹಜವಾಗಿ ನನಗದು ತಪ್ಪಿತಲ್ಲಾ ಎನ್ನುವ ಕೊರಗು ನನ್ನದಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರವೆನ್ನುವಂತೆ ಉಳಿತ್ತಾಯರು, "ಈ ವರ್ಷವೂ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಅಂಥದ್ದೇ ಇನ್ನೊಂದು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಆಗ ನೀವು ಸಪತ್ನೀಕರಾಗಿ ಅವಶ್ಯ ಬರಬೇಕು" ಎಂದೂ ಸೇರಿಸಿದ್ದರು. ಅದು ಇದೇ ಆಗಸ್ಟ್ ಹತ್ತು, ಶನಿವಾರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸುಮಾರು ಒಂಬತ್ತರಿಂದ ರಾತ್ರಿ (ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟ) ಎಂಟರವರೆಗೆ, ಒಂದು ಅಪೂರ್ವ ಅನುಭವವಾಗಿ ನಮಗೂ ಒದಗಿತು.

ಅವತರಿಸಿದ ಗೌರೀಶಂಕರ!

(ಮರ ಕೆತ್ತನೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹೆಜ್ಜೆ)

ಧಾಂ ಧೂಂ ಸುಂಟರಗಾಳಿ 

ಕಳೆದ ಮಳೆಗಾಲದ ಮೊದಲ ಪಾದದ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ (೨೫-೫-೧೮), ಹನ್ನೊಂದೂವರೆಯ ಸುಮಾರಿಗೆ ಗಾಳಿ ಮಳೆಯ ಅಬ್ಬರಸಂಗೀತ ನಮ್ಮ ನಿದ್ರೆಗೆಡಿಸಿತು. ನೇರ ಹಿತ್ತಿಲಿನಲ್ಲಿ ಬರಲಿದ್ದ ವಸತಿಸಮೂಹದ ಜಿಂಕ್ ಶೀಟ್ ಗೋಡೆ ರೋಮಾಂಚನದಲ್ಲಿ ಗಲಗಲಿಸಿತು, ರೆಂಬೆಕೊಂಬೆಗಳು ಅದರ ಬೆನ್ನ ಚಪ್ಪರಿಸಿ ಕಣಕಣಿಸಿದವು. ನಿಗೂಢತೆ ಹೆಚ್ಚಿಸುವಂತೆ ಕರೆಂಟು ಹೋಯ್ತು; ಮಿಂಚಿನ ಛಮಕ್ಕಿಗೆ

ಬಿಸಿಲೆಗೆ ಓಡಿದ ಸೈಕಲ್ಲುಗಳ ಬೆಂಬತ್ತಿ

‘ನಾವೂ ಸೈಕಲ್ಲಿಗರು’ (ವೀಯಾರ್ಸೀ) ಮಂಗಳೂರಿನ ಮೂರನೇ ಸೈಕಲ್ ಸಂಘ. ಇದರ ಜತೆಗಾರನಾದ ದಂತವೈದ್ಯ ಗೆಳೆಯ ಪುಂಡಿಕಾಯ್ ರಾಮರಾಜ ಮೊನ್ನೆ ಆದಿತ್ಯವಾರ ಸೈಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಬಿಸಿಲೆ ಘಾಟಿ ಏರುವ ಯೋಜನೆ ಸಂಘಟಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗೆ ಬೆಳೀಗ್ಗೆ ಮಂಗಳೂರಿನಿಂದ ನಾಲ್ಕು, ಉಡುಪಿಯಿಂದ ಒಂದು ಕಾರನ್ನೇರಿ ಹನ್ನೊಂದು ಸೈಕಲ್ ಮತ್ತು ಸವಾರರು ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯದತ್ತ ಹೊರಡುವವರಿದ್ದರು. ನಿಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದಂತೆ ‘ಅಶೋಕವನ’ದ ರಚನೆಯೊಡನೆ, ಬಿಸಿಲೆಯ ಕುರಿತ ನನ್ನ

ಗೌರೀಶಂಕರ - ಸೋದರಳಿಯನೊಬ್ಬನ ನೆನಪುಗಳು

ಎ.ಪಿ. ಗೌರೀಶಂಕರ ಇನ್ನಿಲ್ಲ - ೧ 

ಅಂದು (೧೦-೧-೨೦೧೯) ನನ್ನ ನಿತ್ಯದ ಸೈಕಲ್ ಸರ್ಕೀಟಿಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಸೋದರ ಮಾವ ಎ.ಪಿ. ಗೌರೀಶಂಕರ (ಶ್ರೀಶೈಲ) ಹಾಗೂ ನನ್ನ (ಅಭಯಾದ್ರಿ) ಮನೆಗಳು ಸ್ವತಂತ್ರವೇ ಇದ್ದರೂ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ವಠಾರ ಎಂಬಂತೇ ಇವೆ. ಎರಡೂ ಮನೆಗೆ ನಂದಿನಿ ಹಾಲು ತಂದು ಕೊಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನನ್ನದು. ಹಾಗೇ ಸರ್ಕೀಟಿನ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ಎಂದಿನಂತೆ ನಮ್ಮೆರಡು ಮನೆಯ ಹಾಲು ಹಿಡಿದು ಬಂದವನೇ ನಿತ್ಯದಂತೆ ಗೇಟಿನ ಚಿಲಕದ ಛಳಕ್ಕಿನೊಡನೆ "ಪೇರ್ ಪೇರ್" (ಹಾಲು ಹಾಲೂ) ಕೂಗೂ ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಮಾಮೂಲಿನಂತಾದರೆ ಒಳಗೆಲ್ಲೋ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿರುವ (ಅತ್ತೆ) ದೊಡ್ಡ ದೇವಕಿ, ಕುಶಾಲಿಗೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿ ಹಾಕುವುದಿತ್ತು. (ಮಾವ, ಎ.ಪಿ. ಗೌರೀ) ಶಂಕರನಿಗೆ ಈಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಿವಿ ದೂರವಾಗಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಧ್ವನಿಸ್ತರಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಲಯಸಾಧನೆ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪದ್ಯಕ್ಕೆ ಎತ್ತುಗಡೆ ಗುರುತಿಸಿದ ಭಾಗವತನ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಅವನೂ "ಬಾಂದೆಯ್....... ಬಂದೇ..." ಪ್ರತಿಕೂಗು ಕೊಡುವುದೂ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಅಂದು ತಾರದಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ್ದು ಒಂದೇ, ದೊಡ್ಡ ಆರ್ತಸ್ವರ! 

ಕೊನೆಯ ಕೊಂಡಿ ಕಳಚಿತು

ಎ.ಪಿ. ರಮಾನಾಥ ರಾವ್ - ನನ್ನ ನಾಲ್ವರು ಸೋದರ ಮಾವಂದಿರಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯವರು ಮತ್ತು ಬದುಕಿದ್ದವರಲ್ಲೂ ಕೊನೆಯವರು, ಈಚೆಗೆ (೧೬-೫-೧೯) ತನ್ನ ೮೨ರ ಹರಯದಲ್ಲಿ, ತೀರಿಹೋದರು. ಬಳಕೆಯ ಸರಳತೆಯಲ್ಲಿ - ‘ರಾಮನಾಥ’, ವಿದ್ಯಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬಯಸಿ, ಮದ್ರಾಸಿನ (ಇಂದಿನ ಚೆನ್ನೈ) ಪಶುವೈದ್ಯಕೀಯ ಕಾಲೇಜು ಸೇರಿದ್ದ. ಆದರೆ ಪ್ರಯೋಗಕ್ಕಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಾಣಿ ಹಿಂಸೆ ನೋಡಲಾಗದ ಸಹಜ ಸಾಧು ಸ್ವಭಾವದಲ್ಲಿ ಮುದುರಿ, ಮನೆ ಸೇರಿಕೊಂಡ. ಪಾಲಿನಲ್ಲಿ ಬಂದ ಪಿತ್ರಾರ್ಜಿತ ನೆಲದಲ್ಲೇ (ಮರಿಕೆ ಬಯಲಿನಲ್ಲಿ ‘ಭೂತಗುರಿ’ ಪಾಲು) ನೆಲೆಸಿ, ಸರಳ ಕೃಷಿಕ, ಸಭ್ಯ ಸಾಮಾಜಿಕನಾಗಿಯೇ ಉಳಿದ. ರಾಮನಾಥ ನನಗಿಂತ ಸುಮಾರು ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಹಿರಿಯ ಹಾಗೂ ಪೂರ್ಣ ಗೌರವ ಪಾತ್ರನಾದರೂ ರೂಢಿಯಂತೆ ಏಕವಚನದ ಸಂಬೋಧನೆಯಲ್ಲೇ ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತೇನೆ, ತಪ್ಪು ತಿಳಿಯಬೇಡಿ.