ಮರುಭೂಮಿಗೆ ಮಾರು ಹೋಗಿ

ನೆಲ, ಕಲೆ, ಚಿತ್ರ, ಸ೦ಸ್ಕೃತಿ, ಪ್ರಾಣಿ, ಪಕ್ಷಿ, ಪರಿಸರಗಳಲ್ಲಿ ರ೦ಗು ರ೦ಗಾಗಿರುವ ರಾಜಸ್ಥಾನ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮನ್ನು  ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆದಿತ್ತು. ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿ೦ದೆ, ಜೈಪುರ ನೋಡಿದಾಗ ಹುಟ್ಟಿದ ಉತ್ಸಾಹ,  ಈ ಸಲ ಜೋಧಪುರ, ಜೈಸಲ್ಮೇರ್ ಗಳೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯಿತು. ಜನವರಿ ೨೬, ೨೦೧೪ ರಿ೦ದ ಜನವರಿ ೩೧, ೨೦೧೪ ರವರೆಗೆ ನಡೆದ ನಮ್ಮ ಪ್ರವಾಸ,  ಸಾಕ್ಷರವಾಗಿ, ’ಮರುಭೂಮಿಗೆ ಮಾರುಹೋಗಿ’ಯಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ, ಆತ್ಮೀಯ ಹಿರಿಯರಾದ ಶ್ರೀ ಜಿ.ಎನ್.ಅಶೋಕವರ್ಧನರ ಒತ್ತಾಯ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ. ಈ ಬರವಣಿಗೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಪ್ರವಾಸದ ನೆನಪುಗಳು ಮೆಲುಕಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು, ಮು೦ದೆ ಓದುಗರೊ೦ದಿಗೆ ಹ೦ಚಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ , ಆ ಖುಶಿ ನೂರ್ಮಡಿ ಗೊಳ್ಳಲಿರುವುದು. ಇದನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸಲಿರುವ ಅವರಿಗೆ ನಾನು ಆಭಾರಿ.

ಜೋಧ ’ಪುರ ಪ್ರವೇಶ’

"ಮರಳಿನ ಮರುಳು ನಿಮಗೆ, ಹೊಯಿಗೆ ರಾಶಿ ನೋಡಲಿಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟು ದೂರದ ರಾಜಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾ? ನಿಮ್ಮ ಹುಟ್ಟೂರ ಪಡುಕೆರೆ ಬೀಚಿಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಸಾಲದಾ?’ ನಮ್ಮ ಈ ವರ್ಷದ ಪ್ರವಾಸ ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಜೈಸಲ್ಮೇರ್; ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಮು೦ದೆ ಮರುಭೂಮಿಯ ಕಡೆಗೆ ಎ೦ದು ಮನೋಹರ್ ಘೋಷಿಸಿದಾಗ, ನನ್ನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ. ಮಾಮೂಲಿನ೦ತೆ, ನನ್ನ ಯಾವ ಮಾತನ್ನೂ ಗ೦ಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸದೇ, ಸುಮರು ೮-೧೦ ರಾತ್ರಿಗಳನ್ನು ಇ೦ಟರ್ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಜಾಲಾಡುತ್ತಾ ಕಳೆದರು. ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ತನ್ನ ಶೋಧನೆಯ ಫಲಿತಾ೦ಶಗಳನ್ನು ನನಗೂ, ಮಗನಿಗೂ ತಿಳಿಸುವುದು; ನಾವು ಕೆಲವನ್ನು ಒಪ್ಪಿ ಹಲವನ್ನು ಬಿಡುವುದೂ ನಡೆಯಿತು. ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮಗ, ಮಗ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ, ಹೆ೦ಡತಿ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಗ೦ಡ ಹೀಗೆ, ಮೂರು ಜನ ನಾಲ್ಕು ದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಎಳೆದು ಚರ್ಚಿಸಿದೆವು. ಅದು ಬೇಕು, ಇದು ಬೇಡ ಅ೦ತ ಹಗ್ಗ ಜಗ್ಗಾಟ ನಡೆದು, ಅ೦ತೂ ಪ್ರವಾಸದ ನೀಲ ನಕ್ಷೆ ಸಿದ್ಧವಾಯಿತು.

ನಿರ್ಧಾರದಂತೆಯೇ ನಡೆದದ್ದು

ಅಧ್ಯಾಯ ಹದಿಮೂರು

[ಡೇವಿಡ್ ಕಾಪರ್‍ಫೀಲ್‍ಡ್ನ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳು, ಕಾದಂಬರಿ. ಮೂಲ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಡಿಕನ್ಸ್, ಕನ್ನಡ ಭಾವಾನುವಾದ ಎ.ಪಿ. ಸುಬ್ಬಯ್ಯ]

ವಿ-ಧಾರಾವಾಹಿಯ ಹದಿನೈದನೇ ಕಂತು

ಡೋವರಿನವರೆಗೂ ಓಡುವುದೇ ಅಗತ್ಯವೆಂದು ಬಂಡಿಯನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಓಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದರೂ ಓಡುತ್ತಾ ಬಚ್ಚಿದ ಮೇಲೆ ಹಾಗೆ ಓಡುವುದರ ಅಸಾಧ್ಯತೆ ತಿಳಿದುಬಂತು. ಕೊನೆಗೆ ಶ್ರಮಪರಿಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ರಸ್ತೆ ಕರೆಯ ಒಂದು ಕಟ್ಟಡದ ಮೆಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡೆನು. ನನ್ನೆದುರೇ ಒಂದು ನೀರಿನ ಕಾರಂಜಿಯಲ್ಲಿ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹಾರಿ, ಹರಡಿ ಕೆಳಬೀಳುತ್ತಲೂ ಅದರ ಜತೆಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ನಿಂಬೆಹಣ್ಣಿನಂತಿದ್ದ ಚಂಡು ನೀರು ಬುಗ್ಗೆಯ ಶಿಖರದಲ್ಲಿ ಸದಾ ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಸ್ವಲ್ಪ ದಣಿವು ಆರಿಸಿಕೊಂಡೆನು. ಆಗ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹವಾಮಾನ ಒಳ್ಳೆಯದಿದ್ದುದರಿಂದ ನಾನು ಕೆಂಟ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆದು ಮುಂದುವರಿಸಿದೆನು. ಇಷ್ಟರಲ್ಲೇ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಏನೂ ಹಣವಿಲ್ಲವೆಂಬ ಜ್ಞಾಪಕ ಬಂದು, ನನ್ನ ಅಂಗಿ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಾರಿ ಹಣ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಿಶ್ಚೈಸಿದೆನು. ಮಿ. ಮೈಕಾಬರರ ಸಹವಾಸದಿಂದ ಹಳೆಬಟ್ಟೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಅನುಭವ ನನಗಿದ್ದುದರಿಂದ, ನನ್ನ ವೇಸ್ಟ್ ಕೋಟನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ರಸ್ತೆ ಕರೆಯ ಹಳೆಬಟ್ಟೆ ವ್ಯಾಪಾರ ನಡೆಸುವ ಅಂಗಡಿಗಳಿವೆಯೋ ಎಂದು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೋದೆನು.

ಕೊನೆಗೆ ಮಿ. ಡೊಲೋಬಿ ಎಂಬವರ ಹಳೆಬಟ್ಟೆ ವ್ಯಾಪಾರದ ಅಂಗಡಿಯನ್ನು ಕಂಡು, ಅವರಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ, `ವೆಸ್ಟ್ ಕೋಟ’ನ್ನು ಮಾರಲು ಬಂದದ್ದಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿಸಿದೆನು. ಅವರು ನನ್ನಂಗಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ನೋಡಿ –

“ಎಷ್ಟು ದುಡ್ದು ಕೊಡಬೇಕು?” ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.

“ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ, ಸರ್” ಅಂದೆ ನಾನು.

“ಮಾರುವವನೂ ಕೊಳ್ಳುವವನೂ ಒಬ್ಬನೇ ಆಗಲಾರ – ನೀನೇ ಹೇಳು” ಎಂದು ಅವರೆಂದರು.

“ಹದಿನೆಂಟು...” ಎಂದು ನಾನು ಹದಿನೆಂಟು ಪೆನ್ಸು ಕ್ರಯ ಹೇಳುವ ಮೊದಲು ಅವರಂದರು –

“ಹದಿನೆಂಟು? ಒಂಬತ್ತು ಪೆನ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟ ಪಕ್ಷಕ್ಕೇ ನನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಒಪ್ಪತ್ತಿನ ಊಟ ನಿಲ್ಲುತ್ತೆ – ಅದು ಅಸಾಧ್ಯ!”

ಮನೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜೈವಿಕ ಅನಿಲ ಸ್ಥಾವರ!

ಮನೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜೈವಿಕ ಅನಿಲ ಸ್ಥಾವರ!

- ಜಿ.ಎ. ದೇವಕಿ

ಬೆಂಗಳೂರೇನು ಊರೂರೂ ಹಳ್ಳೀಮೂಲೆಯೂ ಇಂದು ಕಸದ ಕೊಂಪೆಯಾಗಿದೆ, ಕೊಳೆತು ನಾರುತ್ತಿದೆ. ಪರಿಸರ ಪ್ರೇಮದ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಕಂಠಪಾಠ ಮಾಡಿದ ಹೆಚ್ಚಿನವರೂ ಕೈ ಬೀಸಿಕೊಂಡೇ ಮಾಲ್ ಮೋರ್ಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ “ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ ನಿಷೇಧಿಸಬೇಕು” ಎಂದು ಇತರರೊಡನೆ ಗಂಭೀರವಾಗಿಯೇ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. (“ಅಯ್ಯೋ ಮರೆತೇ ಹೋಯ್ತು” ಎಂದು ಶೋಕನೀಯ ಉದ್ಗಾರ ತೆಗೆದು) ಮತ್ತೆ ಒಂದು ದಿನದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ ಎಂಬಂತೆ, ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ ಜೋಳಿಗೆ (ದಂಡ ಕೊಟ್ಟು ಕೊಂಡೇ) ನೇಲಿಸಿಕೊಂಡು, ತುಂಬಾ ಪ್ರೀ ಪ್ಯಾಕ್ಡ್ ಸಾಮಾನು ಇಪ್ಪತ್ತೆಂಟು ತುಂಬಿ ತರುವುದು ನಡೆದೇ ಇದೆ. ಮರು ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆ ಎಲ್ಲಾ ಚೀಲ, ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್ ಕಸಗಳ ಒಳಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ತೂಕದ ಹಾಳಮೂಳ (ಕಾಫಿ ಚಾ ಚರಟು, ಮಾವಿನ ಸಿಪ್ಪೆ, ಹಲಸಿನ ರೆಚ್ಚೆ, ಬೆಂಡೆ ತೊಟ್ಟು, ಕೊತ್ತೊಂಬ್ರಿ ದಂಟು, ಕೆಟ್ಟ ತರಕಾರಿ, ಹಳಸಿದ ಅನ್ನ, ಸಾಂಬಾರು, ಪಲ್ಯ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ) ತುಂಬುತ್ತೇವೆ. ಬರದ ನಗರಸಭೆಯ ಕಸ-ಸಂಗ್ರಹಣಾ ಗಾಡಿಗಷ್ಟು ಶಾಪ. ಮತ್ತೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಖಾಲೀ ನಿವೇಶನಗಳು ಸಿಕ್ಕದ ಸಂಕಟಕ್ಕೆ ಕೆಲವರಾದರೂ ಕಸತೊಟ್ಟಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಹೋಗುವುದು ಇದೆ. ಅದೂ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ಕರದಾತನ ಗರ್ವದಲ್ಲಿ (ಮತ್ತೆ ನಾವು ಟ್ಯಾಕ್ಸ್ ಕೊಡೋದಿಲ್ವಾ ಸ್ವಾಮೀ!) ಸ್ಥಳೀಯ ಆಡಳಿತದ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಆರಿಸಿದ ಆಣಿಮುತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಹಳಿಯುತ್ತೇವೆ. ಪ್ರತಿಭಟನೆಯ ಕ್ರಮವೋ ಎಂಬಂತೆ ಎಲ್ಲಂದರಲ್ಲಿ ಎಸೆದುಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಮತ್ತೆ `ಫ್ರೆಶ್’ ತರಕಾರಿ-ಜೀನಸಿಗೂ `ಹೈಜಿನಿಕ್ ಪ್ರೆಸೆಂಟೇಶನ್-ಪ್ಯಾಕಿಂಗಿಗೂ’ ಮಾಲ್-ಮೋರ್ಗಳ ದಾರಿಹಿಡಿಯುತ್ತೇವೆ. ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ಕಾದಿ ಅಜೈವಿಕ ಕಸಗಳು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ನಶಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಪರಿಸರವನ್ನು ವಿಷಮಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವು ಕಾಯಿಲೆ ಮೂಲವಲ್ಲ ಮತ್ತೂ ಹೋಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರೀ ಹೊರೆಯೂ ಅಲ್ಲ! ಕಾಣುವಂತೆ `ತಂದು-ಎಸೆಯುವ-ಕಸ’ದ ಒಳಗೆ ತುಂಬಾ ಕಾಣದ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಕೊಳೆತು ನಾಗರಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಕೆಟ್ಟದ್ದಾದ ವಾಸನೆ, ಕಾಯಿಲೆಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಜೈವಿಕ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳ ಮೊತ್ತ ನಿಜದಲ್ಲಿ ಅಗಾಧ. ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅದನ್ನು ವಿಲೇವಾರಿ ಮಾಡುವ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವಲ್ಲಿ ಮನೆಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ (ನಗರಾಡಳಿತದ್ದಲ್ಲ!) ಬಹು ದೊಡ್ಡದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಗುಣಾತ್ಮಕವಾಗಿ ತಿಳಿಸುವ ಸಣ್ಣ ಮಟ್ಟದ ಸ್ವಾನುಭವನ್ನು  ತಿಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನನ್ನದು.

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸುಖ ಕಾಣದೆ ಮಹತ್ತರವಾದ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.

ಅಧ್ಯಾಯ ಹನ್ನೆರಡು

[ಡೇವಿಡ್ ಕಾಪರ್ಫೀಲ್ಡ್‍ನ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳು, ಕಾದಂಬರಿ. ಮೂಲ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಡಿಕನ್ಸ್, ಕನ್ನಡ ಭಾವಾನುವಾದ ಎ.ಪಿ. ಸುಬ್ಬಯ್ಯ]

ವಿ-ಧಾರಾವಾಹಿಯ ಹದಿನಾಲ್ಕನೇ ಕಂತು

ಮಿ. ಮೈಕಾಬರರ ದಿವಾಳಿ ಅರ್ಜಿ ತನಿಕೆ ನಡೆದು ಅವರು ಜೈಲಿನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಿದರು. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಕೈದಿಗಳೆಲ್ಲ ಸೇರಿ, ಹೋಟೆಲು ಸರಬರಾಯಿಗಳಿಂದ, ಅವರ ಸನ್ಮಾನಾರ್ಥವಾಗಿ ಒಂದು ಔತಣವನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು. ಮಿ. ಮೈಕಾಬರರು ಆ ಸಂತೋಷದ ಔತಣ ಪಡೆಯುವಾಗ ಮನೆಯವರು ಸಹ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂದು ಮಿ. ಮೈಕಾಬರರ ಪತ್ನಿ ಮತ್ತು ನಾನೂ ಸೇರಿ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಭೋಜನವನ್ನೇರ್ಪಡಿಸಿಕೊಂಡೆವು.

ನಮ್ಮ ಕೂಟದಲ್ಲೂ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಏನೂ ಕೊರತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಿಸೆಸ್ ಮೈಕಾಬರರು ಹೇಗೂ ತುಂಬಾ ಮಾತಾಡುವವರು. ಆ ದಿನವಂತೂ ಅವರು ಅವರ `ಕುಟುಂಬ’ದವರ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಗಳತೊಡಗಿದರು. ಅವರ ಬಾಲ್ಯದ ಅನುಭವಗಳನ್ನೂ ತಾಯಿ ಮೃತಪಟ್ಟದ್ದೂ ತಂದೆ ಮೃತಪಟ್ಟದ್ದೂ ಗಂಡನ ಸಾಲಗಳು ಏರುತ್ತ ಬಂದದ್ದೂ ಇಂಥ ಅನೇಕ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದರು. ಅವರ ಕುಟುಂಬವೆಂದರೆ ತಾಯಿಯ ಮನೆಕಡೆಯವರು ಮಾತ್ರವೆಂಬಂತೆ, ತಾಯಿಯ ಕಡೆಯವರನ್ನೇ ಬಹು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೊಗಳುವುದು ಅವರ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿತ್ತು.

ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘ – ಕೂಡಲಿ!

ಪ್ರಶಸ್ತಿ, ಪುರಸ್ಕಾರ, ಸಮ್ಮಾನ ಏನೇ ಹೇಳಿದರೂ ತೆರೆಮರೆಯಾಟಗಳ ಆಯಾಮದ ಕುರಿತ ನನ್ನ ಆತಂಕವನ್ನು ಕಳೆದ ವಾರದ ಇಲ್ಲಿನ ಬರೆಹದಲ್ಲಿ ತೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಲೇಖನಕ್ಕೆ `ವ್ಯವಸ್ಥಿ’ತವಾಗಿ ನೀರೂಡಿದರೂ ಭಣಭಣಿಸಿದ ಒಣಕಡ್ಡಿ ಮೊದಲ ಮಳೆಗೆ ಗಂಟುಗಂಟಿನಲ್ಲೂ ಎಬ್ಬಿಸಿದ ಮೊಳೆ-ಸಾಲಿನಂತೆ ಮಿಂಚಂಚೆ, ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಅಭಿನಂದನೆಗಳ ರಾಶಿ, ಮುಖಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ `ಲಾಯಕ್’ಗಳ (ಲೈಕ್ಸ್) ಏರುಜ್ವರ! ನಡುವೆ ಸುಳಿವ ಮೆಲು ಮಾರುತನಂತೆ ಸಿಎನ್ನಾರ್, ಅನಂತಮೂರ್ತಿ, ವಿವೇಕ ರೈ, ವೈದೇಹಿ ಮುಂತಾದ ಹಿರಿಯರು ಸ್ವಾನುಭವದ ನೆಲೆಯಿಂದ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘದ ಘನತೆ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದರು, ನನ್ನ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿದರು. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ರಂಗದಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಉಳಿದು ಬಂದ ಯಾವುದೇ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿ, ಮೊದಲ ನಡೆ ಕಲಿಸಿದವರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ದ್ರಷ್ಟಾರರೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮುಂದುವರಿದಂತೆ, ಪಾಲು ಕೊಡುವವರಿಗಿಂತ, ಕಡಿಯುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ದೊಡ್ಡದು. ಪುರಸ್ಕಾರ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಘಂಟಾಘೋಷವಾಗಿ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ - ಇದಕ್ಕೆ ಅಪವಾದ ೮೩ ವರ್ಷಗಳ ಹಿರಿಯ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘ. ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಪೇಟೆಯಿಂದ ತುಸು ಹೊರಗಿನ ಕ್ಷೇತ್ರ ಕೂಡಲಿ. ಎಲ್ಲೋ ಹುಟ್ಟಿ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹರಿದು, ಅರಿತು ಬಳಸಿದರೆ ನಾಗರಿಕತೆಗೆ ಒಳಿತನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತ ಬಂದ ತುಂಗಾ ಮತ್ತು ಭದ್ರಾ ನದಿಗಳು, ಮತ್ತಷ್ಟೂ ಜೀವ ನೆಮ್ಮದಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಕೂಡಿ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತವೆ. ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘವೂ ಕೂಡಲಿ; ಒಳ್ಳೇ ಇತಿಹಾಸದೊಂದಿಗೆ ಒಳ್ಳೇ ವರ್ತಮಾನದ ಸಂಗಮ.

ನನಗೆ ಬಹುಮಾನ ಘೋಷಣೆಯ ಕುರಿತ ದೂರವಾಣಿ ಸಂದೇಶ, ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ ಪತ್ರ, ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ದಿನವಿದ್ದಂತೆ ನಮ್ಮ (ಹೆಂಡತಿ ದೇವಕಿ ಸಹಿತ) ಪ್ರಯಾಣ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವ್ಯದ ವಿಚಾರಣೆ, ವಾರವಿದ್ದಂತೆ ಮುದ್ರಿತ ಆಮಂತ್ರಣದೊಡನೆ ಅವರು ಯೋಜಿಸಿದ ವಾಸ್ತವ್ಯದ ವಿವರಗಳು ಮತ್ತು ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ದಿನವಿದ್ದಂತೆ ದೂರವಾಣಿಸಿ ಅವೆಲ್ಲ ಮುಟ್ಟಿದ್ದು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಬರವನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ಕ್ರಮ ಶಿಸ್ತಿನ ಸಿಪಾಯಿಯ ಮೆಲು ನಗೆಯಂತಿತ್ತು. ಬಸ್ಸಿಳಿದಲ್ಲಿಂದ ಮೂರು ಮಿನಿಟಿಗೆ ಹೋಟೆಲ್, ಮತ್ತಲ್ಲಿಂದ ಐದು ಮಿನಿಟಿಗೆ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘ. ಯೋಜನೆಯಂತೆ ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕಕ್ಕೆ ಪುರಸ್ಕೃತರೊಡನೆ ಸಂವಾದ. ಆ ಸಂಜೆ ಸಮಯ ನಾಲ್ಕರ ಗಡಿ ದಾಟಲು, ಸಂಘದಲ್ಲಿನ `ಪುರಸ್ಕೃತರೊಡನೆ ಸಂವಾದ’  ಕಲಾಪದ ಆರಂಭವನ್ನು ಕಾದಿತ್ತು!