ಸೈಕಲ್ ದಿನಚರಿಯ ಕಳಚಿದ ಪುಟ

(ಚಕ್ರೇಶ್ವರ ಪರೀಕ್ಷಿತ ೬)

ಜಂಟಿ ಸೈಕಲ್ ಇನ್ನಿಲ್ಲ...

“ಆನಂದನಿಗೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಅರೆ-ಕೋಪದೊಡನೇ ಉಡುಪಿಯ ಮಿಂಚಂಚೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸಿದೆ. “ನಿಮ್ಮ ಸಹಪಾಠಿಯ ಗಂಡ, ಅಂದರೆ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಆನಂದನಿಗೆ, ನಮ್ಮ ಜಂಟಿ ಸೈಕಲ್ ಮಾರಾಟಕ್ಕಿದೆ ಎಂದು ಯಾರು ಹೇಳಿದರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾವದನ್ನು ಕೊಂಡು ಈ ಚೌತಿಗೆ ಎರಡು ವರ್ಷವಾಗುತ್ತಿದೆ.   ನಾನದರ ಗೇರ್ಯುಕ್ತ ಪರಿಷ್ಕೃತ ಆವೃತ್ತಿಯ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ. “ಅದು ಬಂದರೆ, ಇದು ಮಾರಬಹುದು” ಎಂದು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೇ ಹೇಳಿಕೊಂಡದ್ದಿದೆ - ಅಷ್ಟೆ. ಏನೇ ಇರಲಿ, ನೀವು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ...” ಎಂದು ಕೆಲವು ನಿರುತ್ತೇಜಕ ಕರಾರುಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿದೆ. ನನ್ನ ಗ್ರಹಚಾರಕ್ಕೆ ಆ ದಿಟ್ಟ ಮಹಿಳಾ ಗಿರಾಕಿ ಮರು-ಟಪಾಲಿಗೆ “ನನಗೆ ಆ ಬೈಸಿಕಲ್ ನೀವು ಹೇಳಿದ ಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಬೆಲೆಯಲ್ಲಾದರೂ ಬೇಕೇ ಬೇಕು. ಹಣ ತಯಾರಿದೆ. ನೀವೇ ತಂದೊಪ್ಪಿಸುವ ಹಠ ಬಿಟ್ಟರೆ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಬಲ್ಲೆ.”

ಎರಡು ದಿನ ಹಗಲು ಒಳ್ಳೇ ಮಳೆ. ಮೂರನೇ ದಿನಕ್ಕಾಗುವಾಗ, ಪೂರ್ವಾಹ್ನ ಮತ್ತೆ ಮಳೆರಾಯ ಚಿಟಪಟ ಹನಿಗಳ ಬಿತ್ತನೆ ನಡೆಸಿದ್ದ. ಆದರೆ ಸಂಜೆಗೂ ಮುನ್ನ ಆತನ ಬುಟ್ಟಿ ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮೂರು ದಿನದಿಂದ ಕಾಡಿದ್ದ ನನ್ನ ಶೀತ ಇಳಿಮುಖದಲ್ಲಿತ್ತು, ದೇವಕಿಗೆ ಶೀತ ಹಿಡಿಯುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಬರಿಯ ಸಂಜೆ ಸರ್ಕೀಟೆಂದು ಜಂಟಿ ಸೈಕಲ್ ಏರಿದ್ದೆವು. ಶಕುನದ ಸುಭಗತನಕ್ಕೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಅತ್ತೆಯ ಹತ್ತಿರ “ನಮ್ಮ ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆ” ಎಂದೂ ಹೇಳಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡೇ ಬೈಸಿಕಲ್ ಹೊಡೆದೆವು. ಲೇಡಿಹಿಲ್, ಕೊಟ್ಟಾರ, ಕೂಳೂರು ತಲಪುವಾಗ ನಮ್ಮ ತಲೆಯೊಳಗೊಂದು ಹುಳ ಹೊಕ್ಕಿತು. ಸರಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಒಲಿದು ಮತ್ತೂ ಮುಂದುವರಿದೆವು. ಅದುವರೆಗೆ ಜಂಟಿ ಸೈಕಲ್ಲನ್ನು ನಾವು ಬೈಕಂಪಾಡಿಯಾಚೆ ಒಯ್ಯುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಸರಾಗ ಸುರತ್ಕಲ್, ಪಾವಂಜೆ, ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮೂಲ್ಕಿ ಹೊರವಲಯದ ಕಿಲ್ಪಾಡಿಯವರೆಗೂ ಓಡಿಸಿದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಮೋಹನರಾಯರ ಮನೆ ಸೇರುವಾಗ ನಮ್ಮ ನಿತ್ಯದ ಗರಿಷ್ಠ ಸಮಯ ಎರಡು ಗಂಟೆ ಸಂದಿತ್ತು. ನಿಜ ಅತಿಥಿಗಳಿಗೆ (=ಹೇಳದೇ ಬಂದವರು) ಪಪ್ಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಸತ್ಕರಿಸಿದ ಮೋಹನರಾವ್ ದಂಪತಿ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ನಮ್ಮ ಸೈಕಲ್ಲಿಗೆ ರಾತ್ರಿಯ ತಂಗುದಾಣ ಕಲ್ಪಿಸಿದರು. ಅವರು ನಮಗೂ ಆಶ್ರಯ ಕೊಡುವ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನಾವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಕು ಮಾಸಿದ್ದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸೇರಿ, ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಮರಳಿದೆವು. 

ನಮ್ಮ ಗೃಹಕೃತ್ಯ

ಅಧ್ಯಾಯ ನಲ್ವತ್ನಾಲ್ಕು

[ಡೇವಿಡ್ ಕಾಪರ್ಫೀಲ್ಡ್‍ನ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳು, ಕಾದಂಬರಿ. ಮೂಲ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಡಿಕನ್ಸ್, ಕನ್ನಡ ಭಾವಾನುವಾದ ಎ.ಪಿ. ಸುಬ್ಬಯ್ಯ]

ವಿ-ಧಾರಾವಾಹಿಯ ನಲ್ವತ್ತಾರನೇ ಕಂತು

ಡೋರಾಳನ್ನು ಪಡೆದು ನನ್ನವಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಮುಖ್ಯ ಕೆಲಸವೆಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಬಹು ಸಂತೋಷದಿಂದ, ಕೆಲವು ತಿಂಗಳನಂತರವಾದರೂ ಮದುವೆಯಾಯಿತು. ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರೆಲ್ಲ ಅವರವರ ಮನೆಗೆ ಹೋದರು. ಡೋರಾಳನ್ನು ಬಯಸುವುದೂ ಅರಸುವುದೂ ಮುಗಿದು, ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಫಲ ಸಂಪೂರ್ಣ ದೊರಕಿ, ನಾನೂ ಡೋರಾ ಮಾತ್ರ ಜತೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ – ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಕಸಬನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡವನಂತೆ – ಒಂದು ವಿಧದ ಶೂನ್ಯತೆಯೇ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದ ದಿನಗಳು ಕನಸಿನ ಚಿತ್ರಗಳಾಗಿ ಮಾತ್ರ ತೋರುತ್ತಿದ್ದುವು.

ಚಿಕ್ಕ ಪಕ್ಷಿಗಳೆರಡು ಮನುಷ್ಯರಂತೆ ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಗೃಹಕೃತ್ಯ ನಡೆಸಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಅವುಗಳ ಅನುಭವದ ಕೊರತೆ ಎಷ್ಟಿರಬಹುದಿತ್ತೋ ಅಷ್ಟೇ ಕೊರತೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಇಂದಿನ ಗೃಹಕೃತ್ಯದಲ್ಲೂ ತೋರಿಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಉದಾಹರಿಸಿಯೇ ಒಂದೆರಡು ಚಿಕ್ಕ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುವೆನು.

ಕುದುರೆ ಬಿಟ್ಟಿಳಿಯುವ ದುಃಖ

ಕುದುರೆಮುಖದಾಸುಪಾಸು – ೯

“ಪದ ಕುಸಿಯೆ ನೆಲವಿಹುದು ಮಂಕುತಿಮ್ಮ” ಮಳೆ ಬಿಟ್ಟ ಬೆಟ್ಟದ ಇಳಿಜಾಡಿನಲ್ಲಂತೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆಗ್ಗಿದ ಅಂಡು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು! ಆದರೂ ಮಳೆ ತೊಳೆದ ಹಸಿರು, ಕಣಿವೆಬಟ್ಟಲ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಉಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ ಮೋಡಗಳ ಆಟ ನಮ್ಮನ್ನು ಆಗಾಗ ಮುಖವೆತ್ತಿ ನೋಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. (೨೦೧೪) ಹಾಗೇ ಐದು ಮಿನಿಟಿಗೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಪಿಳ್ಳೆ ನೆಪಮಾಡಿ ನಿಂತು, ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, ಬಿಟ್ಟಗಲುವ ಸೌಂದರ್ಯಮೇರುವನ್ನೂ ಮನದುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ ಚಪಲ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. 

ಜಾಡಿನ ಹರಿನೀರೆಲ್ಲ ಸ್ವಚ್ಛ ಒಣಗಿದ್ದರೂ ಹುಲ್ಲೋ ಕಲ್ಲೋ ಎಡವಿ ಬೀಳುವ ಅಪಾಯವಿದ್ದರೂ ಇಳಿಜಾಡು ಬೆಟ್ಟದ ಓರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಷ್ಟೂ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ನಾವು ಸಾಕಷ್ಟು ಚುರುಕಾಗಿಯೇ ನಡೆದೆವು. ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ತಡವಾಗಿ ರಾಜಪ್ಪನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ತಂಡದ ನಿಧಾನಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಿಬ್ಬರು ನಮಗೆ ಎದುರು ಸಿಕ್ಕಿದರು. ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ದೊಡ್ಡ ಬಳಗ ಆಗಲೇ ಶಿಖರ ವಲಯದ ಇಗರ್ಜಿ ಅವಶೇಷ ನೋಡಲು ಹೋಗಿದ್ದು, ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿತ್ತು. ಪುಣ್ಯಾತ್ಮನೊಬ್ಬ ದೇಹತಃ ಕುದುರೆಮುಖ ಚಾರಣದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಕಿವಿಗೆರಡು ಗಾನ-ಬಿರಡೆ ಜಡಿದು, ಎಲ್ಲೋ ಬಾಲಿವುಡ್ಡಿನ ಅಡ್ಡೆಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಲೇ ಸಾಗಿದ್ದ.

ಮತ್ತೊಂದು ಸಿಂಹಾವಲೋಕನ

ಅಧ್ಯಾಯ ನಲ್ವತ್ತ್ಮೂರು

[ಡೇವಿಡ್ ಕಾಪರ್ಫೀಲ್ಡ್‍ನ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳು, ಕಾದಂಬರಿ. ಮೂಲ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಡಿಕನ್ಸ್, ಕನ್ನಡ ಭಾವಾನುವಾದ ಎ.ಪಿ. ಸುಬ್ಬಯ್ಯ]

ವಿ-ಧಾರಾವಾಹಿಯ ನಲ್ವತ್ತೈದನೇ ಕಂತು

ನನ್ನ ಜೀವಮಾನದ ಒಂದು ಚಿರಸ್ಮರಣೀಯವಾದ ಘಟ್ಟ ದಾಟುವ ಮೊದಲು ಅದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಂತು ನೋಡುವ ಮನಸ್ಸಿದೆ. ದಾಟಿಹೋದ ಹಿಂದಿನ ದಿನಗಳನ್ನೂ ಆ ದಿನಗಳ ಜತೆಯಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಕೂಡಿಕೊಂಡು, ಮೂಕವಾಗಿ, ಸ್ವಪ್ನದ ದೃಶ್ಯಗಳಂತೆ ಕಳೆದುಹೋದ ಘಟನೆಗಳನ್ನೂ ಕಂಡು ದಾಟಿ ಹೋಗುವ ಮೆರವಣಿಗೆಯನ್ನು ನೋಡುವವನಂತೆ, ನಾನು ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನೋಡುವೆನು.

ವಾರ, ತಿಂಗಳು, ಋತು, ಇವೆಲ್ಲ ಚಮತ್ಕಾರವಾಗಿ ದಾಟಿ ಮುಗಿಯುತ್ತಿವೆ. ಕಳೆದುಹೋದ ಕಾಲವು ವಸಂತ ಋತುವಿನ ಒಂದು ಪ್ರಭಾತ ಅಥವಾ ಹಿಮಂತ ಋತುವಿನ ಒಂದು ಸಂಧ್ಯೆ ಎಂಬಂತೆ ಮಾತ್ರ ತೋರುವುವು. ಡೋರಾಳ ಜತೆಯಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿ ವಿಹರಿಸಿದ ವಿಶಾಲ ಮೈದಾನ ಹಸುರು ಹಚ್ಚೆಯಿಂದ ಮೆರೆದು ಶೋಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಹಿಮದಿಂದ ತುಂಬಿ, ಶುಭ್ರ ಧವಳ ಪ್ರದೇಶವಾಗಿಯೂ ಶೋಭಿಸುತ್ತಿದೆ. ಮೈದಾನದ ಬಳಿಯ ಆ ನದಿ ಬೇಸಿಗೆಯ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಥಳಥಳಿಸಿ ಹರಿದು ಚಳಿಗಾಲದ ಗಾಳಿಗೆ ಚಲಿಸದೆ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿ, ಹಿಮದ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಮುಗಿದಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಉಸಿರು ಎಳೆದು ಬಿಡುವುದರ ಒಳಗೆ ಎದ್ದು ತೋರುತ್ತಾ ಬಿದ್ದೂ ಮುಗಿಯುವುವು. ಏನು ಚಲನೆ! ಎಂಥ ರಭಸ! ಯಾವ ಒಂದು ನದಿಯೂ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಹರಿದು ಸೇರುವುದಕ್ಕಿಂತ ರಭಸದಿಂದ ನನ್ನ ಜೀವನದ ನದಿ ಹರಿದು ಸಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಯಕ್ಷ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಟ್ಯೋತ್ಸವ

ಶ್ರೀ ಇಡಗುಂಜಿ ಮೇಳದ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಟ್ಯೋತ್ಸವ ಇದೇ ಫೆಬ್ರುವರಿ ೬ರಿಂದ ಹತ್ತರವರೆಗೆ ಮೇಳದ್ದೇ ಸ್ವಂತ ನೆಲೆ – ಯಕ್ಷಾಂಗಣ, ಗುಣವಂತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು. ಅದರ ಎರಡನೇ ದಿನದ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಾಗುವ ಬಯಕೆಯಲ್ಲಿ ಗೆಳೆಯ ಡಾ| ಮಹಾಲಿಂಗ ಭಟ್ಟರ ಜತೆ ನಾನು ಮತ್ತು ದೇವಕಿ ಏಳರ ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಆರು ಗಂಟೆಯ ರೈಲೇರಿದೆವು. ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಮಂಕಿ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿಳಿದು, ಅರ್ಧ ಕಿಮೀ ಅಂತರದ ಹೆದ್ದಾರಿಗೆ ನಡೆದು, ಸರ್ವಿಸ್ ವ್ಯಾನಿನ ಮಂದೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿ, ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕೈದು ಕಿಮೀ ಅಂತರದ ಗುಣವಂತೆಯ ಸಭಾಂಗಣ ಸೇರುವಾಗ ಗಂಟೆ ಹನ್ನೊಂದು ಕಳೆದಿತ್ತು.

ದಿನದ ಮೊದಲ ಗೋಷ್ಠಿ – ಅಪೂರ್ವ ಪೂರ್ವ ಸ್ಮರಣದ ಕೊನೆಯ ಕಲಾಪವಾಗಿ ಹೊಸ್ತೋಟ ಮಂಜುನಾಥ ಭಾಗವತರ ಅಧ್ಯಕ್ಷೀಯ ಭಾಷಣ ನಡೆದಿತ್ತು. ಎಸ್.ಎನ್. ಪಂಜಾಜೆಯವರು ಉದ್ಘಾಟಿಸಿದ ಆ ಗೋಷ್ಠಿಯಲ್ಲಿ, ಉತ್ಸವದ ಪೂರ್ಣ ಸಮರ್ಪಣೆಗೆ ಪಾತ್ರರಾದ ಮಾಯಾರಾವ್ (- ಬಿ.ಎನ್. ಮನೋರಮಾ) ಅಲ್ಲದೆ, ಯು. ಆರ್. ಅನಂತಮೂರ್ತಿ (- ಕೆ.ವಿ ಅಕ್ಷರರ ಲಿಖಿತ ಭಾಷಣ, ಓದಿದವರು ಲಕ್ಷ್ಮೀ ನಾರಾಯಣ ಕಾಶಿ), ಮೂಡ್ಕಣಿ ನಾರಾಯಣ ಹೆಗಡೆ (- ನಾರಾಯಣ ಭಟ್ಟ ಸಂತೆಗುಳಿ) ಹಾರಾಡಿ ರಾಮ ಗಾಣಿಗರ (- ಕೆ.ಎಂ. ಉಡುಪ) ಸಾರ್ಥಕ ಸ್ಮರಣೆಯಾದಂತಿತ್ತು.